Podstawą udanej współpracy jest dialog i zrozumienie potrzeb klienta na każdym etapie realizacji inwestycji.
Kierując się tą zasadą przeprowadziliśmy setki rozmów z Naszymi klientami. Powtarzające się pytania i wątpliwości skłoniły Nas do opracowania poradnika w formie zbioru najczęściej pojawiających się pytań i odpowiedzi.
8. Kanały wentylacyjne. Wady i zalety.
Standardowym i klasycznym układem rozprowadzenia instalacji jest system rur i kształtek z kanałów wentylacyjnych okrągłych typu „spiro”. Jest to sztywna (nie mylić z elastyczną), stalowa rura z blachy ocynkowanej. Kanały te dają pewność właściwego rozdziału powietrza, długiej żywotności instalacji i cichej pracy. Po zmontowaniu przewody te izoluje się wełną mineralną z ekranem aluminiowym. Dzięki izolacji mamy pewność, że instalacja będzie cicha, nie utracimy odzyskanego ciepła, a na kanałach nie będzie skraplać się wilgoć. Należy unikać wykonawców, którzy próbując oszczędzić czas i materiał chcą wykonać nam instalację z kanałów elastycznych z gotową izolacją. Jest to materiał znacznie tańszy, szybszy i łatwiejszy w montażu, ale nie służy on do budowy całej instalacji tylko do podłączenia urządzeń w celu tłumienia drgań centrali i wykonaniu pojedynczych odcinków o nietypowym kształcie np. kolan. Dobra praktyka wentylacyjna mówi, że z kanałów elastycznych (potocznie zwane spiroflex’em lub anakonda) można wykonać maksymalnie do 10% całości instalacji. Dla odmiany nowoczesnym i dobrym rozwiązaniem jest stosowanie specjalnych antystatycznych i antybakteryjnych kanałów wentylacyjnych z tworzywa sztucznego. Są to zazwyczaj przewody o średnicy zewnętrznej 75mm. Jest to dobre i proste w zabudowie rozwiązanie. Wymaga ono bardzo szczegółowych obliczeń akustycznych na etapie projektu, a koszt materiałowy jest wyższy od rozwiązania standardowego opartego o sztywne rury spiro. Wybór miedzy układem kanałów sztywnych stalowych, a elastycznych tworzywowych jest zależy od zasobności portfela i uwarunkowań architektoniczno -budowlanych obiektu.
